Villamayor de Monjardin 32 km (1772)

Villamayor de Monjardin 32 km (1772)
Na prima nacht vertrokken met gezin - moeder, dochter, vader - uit Nieuw-Zeeland. Pa en ma hebben een bedrijf in agrarische producten en hebben twee maanden de zaak aan de thuiswonende zoon gelaten. Waren dag en nacht aan het werk. De reden voor de Camino? Ze arriveren op de dag dat ze dertig jaar getrouwd zijn: deze weg is hun huwelijkscadeau. Prachtig toch! Ze willen graag het verhaal van Roeland horen. Eergisteren schijnt iemand hen vertelt te hebben over Charlemagne en de strijd met de Moren. Ik laat hen de foto zien van de Fontaine Roland. Is hen totaal ontgaan! Kenden de Roelandsage niet anders waren ze met een andere bril de tocht door de Pyreneeën begonnen. Ze vinden het spijtig dat hun land slechts een geschiedenis kent van 140 jaar! Hun voorouders waren schotten. Uit volle borst wordt een schots volkslied ingezet opgesmukt met allerlei luidruchtige Hoera's. (Dit eigenwijze machientje weigert het Engelse woord). In heteerstvolgende dorp wordt een bar opgezocht voor een Engels ontbijt. Dit land heeft geen verstand van ontbijten geeft Pa nog te kennen. Alleen van brood en jam kan men een dag niet beginnen. Ik wens ze vooral smakelijk eten en bon camino en loop vervolgens over stevig glooiende veelal oude romeinse wegen en stenen bruggetjes uit de middeleeuwen. Sommige paden zijn heuse benenbrekers. De groep mensen in mijn omgeving bestaat uit inmiddels veel vertrouwde gezichten. Matthias uit Bonn duikt op. Een hak van zijn ene schoen is hij kwijt en de zool van de andere schoen laat los. Touwtjes worden georganiseerd zodat hij mogelijk Estella bereikt en daar nieuwe schoenen kan kopen. Na de noodreparatie wensen we hem alle succes. Verderop loopt een van de dames uit Zuid-Afrika. Voet verzwikt. Gelukkig is het plaatsje Chirauqui dichtbij waar iemand via de Parmacia medische hulp regelt. Het is wat op dit Spaans gedeelte van de weg. 
Bij het verlaten van het stadje Lorca staat op de tegenoverliggende helling een heuse wereldkaart. Een oude heer attendeerde er op: blijkt de maker ervan te zijn. De grenzen van de werelddelen heeft hij gemaakt van amandelstruikjes. Ik probeer straks de foto door te zetten. 
Het gros van de peregrinos stopt in Estella. Ik loop door naar mijn eindbestemming in Villamayor. De temperatuur is lekker om in te wandelen en schommelt rond de 25 graden. Het venijn van deze dag zit in de staart. Anderhalve kilometer vrij stijle klim om van ca. 400 naar bijna 700 meter te gaan. De Albergue wordt gerund door Nederlanders. Aanwezig zijn inmiddels twee Duitsers, twee Amerikanen, drie Italianen, een Deen en ikzelf. Prachtig klein statig Spaans pareltje deze ministad.