O Viduedo 16 km (2314)

O Viduedo 16 km (2314)
Gisteren restten me nog 47 km tot Sarria te verdelen over drie dagen. In Sarria tref ik zondag Clarie. Dus korte stroken te gaan tot dan. 
Met een slaapzaal met 96 plekken en hoewel iedereen natuurlijk zijn uiterste best doet om stilletjes te zijn, mocht ik pal naast de wereldkampioen snurken liggen. Hij vertrok al tegen zessen en ik werd vervolgens pas om acht uur wakker na een hopeloze nachtrust. De beide vrijwilligers wekten me (iedereen moet om acht uur buiten zijn!). Mooi om de hele slaapzaal leeg te zien. Overigens waren drie van de vier slaapzalen volgestopt met pelgrims. In O Cebreiro waren alle hotelkamers en pensions tjokvol met welgestelde peregrinos. Het dorpje bestaat uit schat ik veertig huizen. Allemaal ingericht op de ontvangst van pelgrims. Ieder huisje is pension, hotel, winkel. Met een prachtig kerkje trouwens.
In het jaar 1300 voltrok zich hier het volgende wonder. Op een steenkoude winterkoren was de pastoor alleen met een herder in de H. Mis. Hij zei: je hebt deze tocht gemaakt voor een stuk brood en wat wijn, dat kan toch niet echt de bedoeling van Onzelieveheer zijn. Toen hij dat zei veranderde brood en wijn spontaan in vlees en bloed. De kelk met bloed en de pateen  met vlees staan nu in een glazen kist. Verstoft weliswaar, maar toch een echt wonder op deze toch al bijzondere berg!
Als je vervolgens smorgens buiten de Albergue staat weet je zeker dat je de laatst vertrekkende bent. De berg was in nevelen gehuld. De zon begon er doorheen te komen. Wolken lossen op en voor je ogen ontvouwt zich een werkelijk magnifiek berglandschap. Adembenemend. 
In het eerstvolgende dorpje is in de eerste uitspanning ontbijtend. Iedereen zit aan de koffie. Een bus Duitsers heeft gereserveerd: spek en ei. De twee vriendinnenpelgrims uit Zuid-Afrika zijn er. Een meneer uit Friesland, een meisje uit Amsterdam, twee Italianen die ik regelmatig tref en de twee dames uit Zweden. Iedereen is blij elkaar weer te zien en de  verhalen over gisteren zijn niet van de lucht. 
Daarna gaat het weer omhoog naar de Col de San Roque. Daar staat het beeld vaan de onverzettelijke pelgrim.natuurlik heb ik een foto vAn hem gemaakt. Vervolgens komt de Alto de Poio. We lopen op 1000 meter hoogte en de weg omhoog gaat steeds naar 1200. De zon verwarmt lekker en de natuur doordringt je van je eigen nietigheid. Fantastisch om te mogen beleven. 
Ik ben nu in een Albergue met zes plaatsen. Naast mij zijn ook de vier Baskische vriendinnen aanwezig, die ik in Foncebadon mocht ontmoeten. Ze lopen de tocht vanaf Saint Jean in etappes. Dit jaar het laatste stuk tot Santiago. Een van hen spreekt Frans en een ander Engels. En de beide andere Spaans of Baskisch. Babelonisch gebabbel zal ik maar zeggen. Wordt gezellig eten vanavond!