Sarria 31 (2345)

Sarria 31 km (2345)
Had ik gisteren de illusie dat ik nog twee dagen zou kunnen lopen: makkie. Blijkt dat er tussen mijn slaapplekken gisteren en Sarria slechts een herberg beschikbaar is. Pal na Triacastela. Ik was net zes km onderweg. Bovendien: ik kon me niet voorstellen dat de aangeboden plek voor vijf euro menswaardig was. Veel dieren hebben het beter getroffen in dit ondermaatse. Dus doorlopen was de boodschap. In het dorpje Pintin trof ik een echtpaar uit. Als gevolg van een beginnende blaar hadden ze uit voorzorg een taxi besteld. Ik was in de verleiding kan ik zeggen! Het vlees is zwak maar ik heb me ingehouden.
De vier meisjes uit Baskenland zijn vannacht collectief ziek geworden. Althans twee stevig verkouden en maagproblemen. Ze mochten van de herbergier nog een nacht blijven. Dus op kousenvoeten mijn spulletjes bij elkaar gezocht en vertikken. Salud hombre fluisterden ze! Was ik behoorlijk van onderste boven: salud hombre. Voelt als vriendschap voor het leven. Wie weet komen we elkaar nog tegen! Kort en goed: ik heb geen weet van de eerste kilometer. Het vaarwel en de nog steeds uitbundige natuur overweldigen onontkoombaar. Ben in mijn nopjes! Nog meer als mijn Zweedse medepelgrim opduikt. Nu weer fris en monter met de Italiaanse Sophia. Hij lacht breeduit en zij knipoogt. We treffen elkaar vandaag nog minstens viermaal. Hetzelfde ritueel tekens. Ik verdenk hen er van dat ze geen woord van elkaar  verstaan, maar de liefde is er niet minder onder.
En dan de klapper van de dag. In Motan staat in een scherpe bocht een boerderjjpoort open. Midden onder de poort een grote tafel met eten. Fruit, brood, koffie, thee, jam, kaas, muesli enzovoort. Bordje er bij met Donativo (vrije gave).  Op een oude fauteuil de huisbaas: Simon. Komt uit Australië en heeft op zijn wandeling naar Santiago deze boerderij gekraakt. Santiago heeft hij nog niet bereikt. Woont er al twee jaar. Simon zet geen stempel op de Credential: hij tekent ze. En terwijl hij dat doet heeft hij een gesprek met je. Ben er ruim een uur gebleven. Simon gaat pas verder als hij zeker weet dat hij in Montan klaar is. Zijn. Vriendin naast en om hem geeft aan dat dat waarschijnlijk nooit zal gebeuren. We praten over het ja of nee bestaan van een God. Onze vragen verstrengelen zich tot antwoorden: het blijft zoeken naar de juiste weg Augustinus indachtig. Beter strompelend en zoekend de juiste weg als blind de verkeerde. 
Vreemd om afscheid te nemen!
De hele dag komen berichten binnen via blog en mail. Lief! Helpt me zeer bij deze laatste loodjes!
Ben nu in Albergue La Pedra. Morgen zie ik Clarie!