Via Flavignac naar Saint Pierre de Frugie 29 en 25 km (1153)

Voor de cijferaars: ik heb me bij het optellen van de afstand in Limoges vergist ( 1 km te weinig geteld). Vandaag gecorrigeerd.

Vanmorgen om half zeven vertrokken. Ik heb in de Refuge Municipal geslapen in Flavignac tegenover de kerk. Met drie medepelgrims: twee vriendinnen (francaises) die elk jaar een week samen de camino lopen en Philippe (François) die al voor de vierde keer den van de vele route na!!ar Santiag!o loopt. Dit keer vanaf Vezelay en in Spanje wil hij langs de kust. Philippe heeft twee weken met Michael de Amerikaan opgetrokken. Willeke en Jan hebben plek gevonden in een trekkershut op de camping. Daar was plek voor drie pelgrims. De Française Nathalie hAd er al een bedje voor zich klaargezet. Ze is erg op zichzelf en geeft aan enig contact niet op prijs te stellen.

Franrijk gaat op zondagmiddag op slot. Alle winkels en restaurants zijn gesloten. De mevrouw die de Refuge beheerd heeft echter ook een eigen kruidenierswinkel en doet die graag voor ons open. Dus samen lekkere pasta met veel groenten, sla en fruit en meteen daarna gaan slapen. De tocht van Limoges naar hier is goed gegaan. De eerste vijf kilometers gingen door de stad naar buiten. Wandelcorvee met veel verkeer en een bijzondere oudere heer die me staande hield en vroeg o  een kaarsje op te steken voor zijn vrouw die vandaag jarig was: 91. Hij was op weg naar de bakker om gebak te halen. Dat deed hij al sinds ze getrouwd waren. Geen enkel jaar had hij overgeslagen. Een stukje verderop riep een echtpaar Bon Camino! Zij hadden hem ook gelopen twintig jaar terug. Ze moesten me een hand en kus geven en wenste alle goeds. Je merkt dat Compostle hier echt begint te leven. Uit huizen en tuinen wordt vrolijk gezwaaid. Loop ik even naast mijn schoenen, zal ik maar zeggen. Bij afstanden tegen de dertig begint het lichaam wel wat te protesteren. Met name aan het einde. Het landschap is erg glooiende met soms lange stijgingen over D-wegen die allemaal geasfalteerd zijn. Geef de Fransman een geasfalteerde weg en hij begint er meteen met zijn aoto overheen te scheuren: dus ook vermoeidheid door uiterste concentratie op het soms voorbijrazende verkeer. (Wordt vervolgd: schijfruimte beperkt)