San Juan de Ortega 25 km (1919)

San Juan de Ortega 25 km (1919)
Gisteren schreef ik Belaro maar iedereen begreep natuurlijk dat ik Belorado bedoelde. Mooie plek met veel muziek en mensen op straat en de terrassen. Op het centrale plein ook kermis met groepen fraai uitgedoste mensen. Een soort felgekleurde zelfgemaakte pakken gaf aan tot welke groep men behoorde. Het podium voor het uitroepen van de koningin wordt opgebouwd en een muziekpodium met torens geluidboxen. Ben blij dat we net buiten het centrum slapen! Op het terras waar we een plekje hebben gebeurt het volgende. Een groep groen uitgedosten begint tafels bijelkaar te schuiven en uit meegebrachte tassen komt een enorme hoeveelheid voedsel. De mensen van de groep beginnen allemaal tegelijkertijd te praten. Met elkaar, tegen elkaar, over elkaar, maar vooral door elkaar. Totale kakofonie! Een gesprek aan mijn tafeltje wordt lastig. Deze scène herhaalt zich nog driemaal: ongelofelijk! De gezichtsuitdrukkingen verraadden absoluut dat men vol aan het genieten was! Heerlijk om naar te mogen kijken en heerlijk om bij te kunnen zijn. De mensen vonden het geweldig dat we bij het feest waren. Bij een rondje door de straatjes van het centrum werd enthousiast gereageerd toen Clarie mee ging dansen! 
Was blij dat we nog konden eten in dit fesstgedruis en daarna lekker slapen. De Refuge was ondergebracht in een soort van kapel naast de kerk. Op het priesterkoor was de keuken ingericht en de slaapplek was pal erboven. 
Dus vanmorgen ontbeten in de kapel samen met Clarie. Brood en jam. De Refuge was donativo: iedereen kan een vrijwillige bijdrage in de vorm van geld natuurlijk in een potje stoppen. Je mag zelf bepalen wat je voor het bed, douche en ontbijt wilt betalen. We zijn een van de laatsten die vertrekken rond kwart voor acht. 
We hebben met Lion en Marion afgesproken in het eerstvolgende dorpje rond de klok van half tien. Lastig als je weer afscheid neemt. Hartverscheurend! Dit keer voor bijna drie weken om samen het laatste deel van deze prachtige wandeling naar Sint Jacobus te maken. Waren drie heerlijke dagen met veel verhalen van thuis die vertellen waarom het leven zo de moeite waard is te leven. Dan alleen verder. Een puist van 1150 vraagt alle aandacht en vervolgens een soort van plateau met een weg van bijna acht kilometer kaarsrecht door een dennenbos. Middenin dit bos een aangename verrassing: een moeder en dochter zijn de berg opgereden en geven de passerende pelgrim fris drinken en fruit. Op die plek is ook weer het pelgrimsechtpaar dat we een paar keer hebben gezien met twee ezeltjes en een hond. Het verhaal: de man zou deze tocht met zijn dochter en de ezels maken. Dat heeft zo niet mogen zijn. Ze is verleden jaar overleden. Drugs. Op het sterfbed heeft hij met haar afgesproken dat hij de tocht als eerbetoon voor haar zal maken. Geen grafstemming trouwens maar ...
Ben nu in SAN Juan. Prachtig oud klooster met binnentuin en kloostergang. Een kadootje! Ik stuur zometeen een paar foto's.