Belaro 26 km (1894)

Belaro 26 km (1894)
Feest in Belaro. De dorpsheilige San Vitores heeft naamsfeest. Drie dagen Broonk zal ik maar zeggen. Vandaag dag een met als hoogtepunt het uitroepen van de koningin om middernacht. Zullen we niet meemaken want om tien uur gaat het licht uit in het dortoir. 
De heilige Vitores - een van de martelaren - is tijdens zijn bezoek in het Heilig Land onthoofd. Hij heeft vervolgens zijn hoofd opgeraapt en daarmee onder zijn arm teruggelopen naar Belaro om in zijn geboortedorp uiteindelijk te sterven en begraven te worden. De moeite waard om jaarlijks te herdenken dunkt me.
Vanmorgen bij het ontbijt in een klein cafeetje naast de Refuge afscheid genomen Sepp uit Augsburg. Hij gaat drie dagen eerder terug. Burgos haalt hij niet door een onwillige knie. Vreemd zegt hij, nu hoor ik er niet meer bij. Hopelijk zal hij volgend jaar zijn tocht naar Compostella kunnen afronden. Zijnproject van vier jaar is dan klaar. Enige weemoed! Was mooi hem te mogen kennen. Ik zie hem nog zitten op de pas voor Roncevalles (1450 meter) met een worst en brood breed glunderend: geschaft!!!
Samen met Clarie lekker gewandeld. Plots staan we voor Lion en Marion. We lopen een eindje samen. Breekt de tocht. Weg schiet alweer snel op. Eindeloos lange wegen en heuvels. Prachtig landschap alweer. Pas gemaaid akkerland. Dor en droog; geel bruine tinten. Scherp afgebakend met velden vol zonnebloemen. En behalve wij met zijn twee weer veel bekenden. Plots duikt een bestelauto op die lekker koel water uitdeelt! Reclame voor een refugio in Belaro, maar dat proef je niet.
We verblijven in de parochie-Refuge die door Zwitserse vrijwilligers wordt gerund. Enigszins gedateerd maar niet minder hartelijk.