Pamplona (Cizur Menor) 21 km (1720)

Cizur Menor 21 km (1720)
Het is fris weer als ik dit verhaal maak. Zonnig maar de wind uit de Pyreneeën voelt koud.
Was de hele dag zo. Als je aan de schaduwzijde van een berg of heuvel loopt moet de fleece aan. Loop je in de zon dan wil je hem het liefst uit. In de kamer die ik met vier mensen deel lift een Pools meisje ziek in bed: stevige verkoudheid opgelopen. Dat verbaast me absoluut niet.
Meerdere medepelgrims beginnen wat te kreunen en steunen. Veel knieproblemen door de stijle afdalingen over paadjes die ook nog eens vol grind liggen. Oppassen geblazen. Mijn beide wandelstokken zijn echt goud waard. Houden me goed in balans bij het omhoog lopen en geven extra kracht doordat ik met er mee opdruk. Bij het dalen vangen ze me weer op en remmen prima. Kleine stapjes naar boven en voorzichtig stappen naar beneden is het devies.
Een meneer uit Augsburg tref ik de lAtste dagen regelmatig en begint nu toch opvallend zijn knieën als problematisch te beschrijven. Vanmorgen heeft hij een kwartier met de voeten naast het bed gezeten en me beloofd dat hij vandaag in Pamplona een besluit neemt of hij stopt. Maar ja ... Het antwoord weet ik natuurlijk al. Zijn bovenbuurman - we liggen in stapelbedden - uit Thailand heeft een zwelling als een dik ganzenei boven zijn enkel. Maakt een klein pasje en dan met de goede voet een grote stap. Wil van geen ophouden weten: laat staan een dag rust nemen. Hij was vanmorgen om vijf uur met de eersten weg. Ben blij dat mijn rechtervoet wat rust heeft gehad vlak voor de bergen.
Zijn beneden uurman uit Augsburg heeft de hele nacht gesnurkt. Orkaankracht. Het meisje uit Australië naast me heeft hem drie keer wakker gemaakt zonder daadwerkelijk resultaat. Het gedoe was niet echt bevorderlijk voor mijn nachtrust. (Dit is een eufemisme).
Vanmiddag was ik om klokslag twaalf uur in Pamplona voor het stadhuis: als het lukt stuur ik een kort filmpje daarvan door. De eerste twee uur opgelopen met Sven uit Antwerpen. 38 jaar. Deze lente ontslag genomen bij een bedrijf waar hij zestien jaar gewerkt heeft. Kon de mentaliteit en de target niet meer verdragen. Krijgt geen uitkering - doppen - want zelf ontslag genomen. Heeft verleden jaar een echtscheiding voor de kiezen gehad en mag geen contact hebben met zijn kindjes. Is dus echt van het pad. Hij is met zijn beste en enige vriend hiernaartoe om even wat lucht te krijgen. Meerdere malen vraagt hij me of ik het niet erg vind dat hij me hiermee lastig valt. Ik zeg dat de weg hiervoor juist bedoeld is. Als het helpt dat hij me dit vertelt en hij het gevoel heeft dat ik hem help dan is dat prima. Niet meer en niet minder. Beiden blijven in Pamplona waar onze wegen in ieder geval tijdelijk scheiden. Bij twee refuges met elk een capaciteit van 125 bedden vang ik bot. Geen plek meer! Dus maar doorgelopen naar het eerste dorp na Pamplona.
Dank trouwens iedereen voor dd warme reacties.     Wat ik de laatste dagen bij mezelf merk trouwens is dat er een enorme ontspanning in mezelf plaatsvindt. Ik kan dat nog niet goed omschrijven  en heb er nog niet dd juiste woorden voor. Moet ik nog nader over nadenken. De Franse architect - hij is net opgedoken - heeft dat ook. Wordt nog een heel gesprek vanavond.