Larasoana 27 (1699)

Larasoana 27 km (1699)
Gisteravond heb ik het ervan genomen! Menu Peregrino voor 8 Euro. Pasta vooraf, twee filetlapjes met schep gebakken aardappels en een yoghurt toe. Genuttigd in de Xena met drie dames uit Duitsland (Pfalz). Alle andere pelgrims waren er trouwens ook. In Roncevalles wonen 24 mensen en buiten het klooster is er niets. Dus: of je eet in de Xena of je gaat met honger naar bed. Smaakte prima trouwens en het tafelgesprek werd vanmorgen voortgezet bij het ontbijt en een gedeelte van de wandeling. De dames wandelen ongeveer twaalf kilometer per dag. Ze hebben een week en het maakt niet uit waar ze stoppen. Als ze het maar naar de zin hebben: een weekje met vriendinnen. Wel serieus met elkaar gesproken. Zelf beginnen ze over de gruwelen in de wereldoorlog en de verbijstering. Hun eigen ouders enzovoort. Ik kan nauwelijks iets inbrengen bij hun oprechtheid. 
Blijft wel bij me hangen: een voorbeeld. Een van de dames is Joods. Haar vader was leraar klassieke talen voor de oorlog. Vertrekken was geen optie. Toen hij terugkeerde uit het laatste kamp en zelf niet wetend waarom hij het overleefde klopte hij aan bij zijn oude school. Geen plek meer. De school had meermaals geïnformeerd en brieven naar hem geschreven. Omdat hij niet gereageerd had was zijn plek vergeven en terugkeer onmogelijk. Zijn reactie: ik was ontvoerd door fascistische terroristen deed aanvankelijk niet ter zake. Na veel geprocedeer is hij natuurlijk wel weer op zijn oude plek kunnen gaan werken. Ik word zoals gezegd hier echt klein van! De andere voorbeelden bewaar ik even, want te gruwelijk. Afijn... Heb nog een half uurtje met een pater nagedacht!
Vandaag weer lekker gewandeld. De route is hier helemaal beveiligd en gaat over paden die de hoofdwegen helemaal Mijden. Loopt wel zo lekker. Toch bij het vertrek even een bijzonder moment. Natuurlijk een bord met nog 790 km te gaan maar ook een bus met touristen met allemaal een hoedje, wandelstok en rugzakje met flesje fris. Een soort hopman voorop en al zingend wordt de etappe ingezet. Duurt vijf kilometer. Dd bus staat in het volgende dorp alweer klaar. Mooi toch! 
Na het vertrek van de Duitse dames loop ik verder met een jonge man uit Duinkerken. Architect! Heeft geen zin in de carrière die zijn ouders hebben uitgestippeld en zoekt naar iets anders. Maar wat. Maar wat? Hij geniet met volle teugen van de vrijheid die de tocht hem biedt maar is tegelijkertijd bang voor het arriveren in Compostella. Wat zeggen? Hij vertelt me plots dat er iemand uit Maastricht blijkbaar meeloopt en of ik hem ken. Betreffende is al twee maanden te voet onderweg. Hij wil graag met hem in contact. Ik sta paf! Als Ik  hem vertel dat ik dat ben, is zijn woordenstroom niet meer te stuiten! Eerst in het Engels en vervolgens in het Frans praten we al lopende drie uur met elkaar. Hij vraagt me het hemd van het lijf. Als ik in Larasoana de plaatselijke Refuge op zoek ga gaat hij nog 10 km verder. Hij hoeft niet zo nodig een bed en slaapt graag in de buitenlucht. Bonne route en bon camino! Wie weet treffen we elkaar nog.