Hornillos 20 km (1971)

Hornillos del Camino 20 km (1971)
De Meseta. Wordt omschreven als half woestijn. Dit is echt heftig. Voor mij een nieuwe ervaring! De etappe vandaag is 20 km. Wil je naar de eerstvolgende plek dan moet je meteen 11 kilometer extra lopen. Dat durf ik niet en mijn mede wandelaars trouwens ook niet. De samenstelling van onze groep  wijzigt niet of nauwelijks. Twee Zuid-Afrika dames, vier Duitsers, twee Oekraïners , een Koreaan, een Argentijn, vijf Spanjaarden, twee Portugezen en twee Brazilianen. Als we elkaar een uurtje niet gezien hebben omdat ieder zijn eigen tempo loopt wordt al geïnformeerd of er iets aan de hand is. Nu zit het spul in een nieuwe herberg in Hornillos. Onafhankelijk van elkaar was de aankomsttijden tussen 14.00 en 14.30. 
Na het douchen de was gedaan (wasmachine) en na mijn voeten verzorgd en uurtje geslapen! Wandelen in combinatie met hitte vraagt veel energie. De jeugd herstelt buiten met een gitaar en veel gezelligheid. 
Toen ik gisteravond na het eten naar mijn slaapplek liep werd ik drie keer staande gehouden door het jonge volkje bij terrassen: Jan, how are you! Zometeen stijgt de roem me nog naar het hoofd (grapje). Vanmorgen was de jeugd erg rustig en het duurde tot elf uur voor ze weer op krachten waren: gisteravond in Burgos vergeten naar huis te gaan klaarblijkelijk. 
De eerste stappen uit Burgos werden vergezeld door een ware muggenplaag. Mijn kuiten zijn tig keren aangevallen. Bloedsporen. En ik ben niet de enige gelukkige. Dan begint het pad te stijgen en geleidelijk rotsachtig te worden. Veel stoffige weg zover het oog reikt. Zon op de hoed en regelmatig stoppen om te drinken. Een meelopende Spanjaard vertelt dat dit de hoofdingredienten worden de komende anderhalve week. Overigens: ook deze uiting van de natuur vind ik overweldigend mooi! Indrukwekkend om mee te maken. En elke stap brengt me dichter, zoals Wally pleegt te zeggen. Rustige stappen en niets forceren. Er resten nog een kleine 500 kilometer. Vanmorgen vertrokken de eerste al om vijf uur! Ik begrijp dat gedoe niet helemaal: lijkt een run op een bed in het volgende dorp. Zouden ze ook genieten? OK: genoeg gezeurd.
Een verhaal uit de velen. Ben tijdje opgelopen met een Duitse meneer. Hij zou deze tocht samen met zijn vrouw maken. Gaat niet meer lukken: ze heeft een auto-ongeluk gehad en zit sinds een paar maanden in de rolstoel. Zij eiste dat hij de camino alleen doet. Iedere dag driemaal telefonisch contact maakt het niet gemakkelijker. Word ik stil van. Wat dat betreft is het ongekend wat ik met veel hulp van thuis kan en mag meemaken. 
Morgen is de jaarlijkse reünie van de jongens van mijn internaatstijd bij de paters Passionisten in Mook. Dit keer bij Kees in Kampen. Belooft prachtig te worden. Mooie dag gewenst!