Ponferrada 28 km (2245)

Ponferrada (28 km) (2245)
Deze dag betekent dat ik bij Cruz de Ferro de steentjes die ik vanaf het begin meegedragen heb en die Clarie nog op verzoek heeft meegebracht in de vorm van intenties een plek zal geven bij al die andere honderdduizenden intenties. 
Gisteravond mocht ik de maaltijd delen met een oudere dame (73) uit Noord-Duitsland (ze kijkt vanuit haar raam rechtstreeks naar de Oostzee) en een meneer uit Portugal (32). De laatste was pastoor in een laroche en had een sabbatical die gij invulde met de camino. Het drukke leven en de zorg voor zijn medeparochianen drukte zwaar. Hij zat tegen een burn-out aan en moest op adem komen. Hij las en schreef veel en wandelde naar verhouding weinig. Van mijn recept om vooral te wandelen en daarmee ruimte in het hoofd vrij te maken nam hij kennis, maar zijn lichaamstaal gaf aan dat hij twijfels had voor de eenvoud van mijn advies. OK, niet erg, was ik zeer aan gewend in mijn vorige leven. De Duitse mevrouw had de hele dag gelopen van Rabanal naar Foncebadon. Een afstand van iets meer dan vijf kilometer bergop! Ze was terecht zeer met zichzelf ingenomen. Haar man staat in Sarria met de caravan klaar om haar op te pikken als dat nodig mocht zijn. Haar lichaamstaal straalde dat dat omdelievedood nooit zou gebeuren: zelf ging ze ervanuit dat ze een maand nodig had om Santiago te bereiken. Een keer in haar leven wilde ze een sportieve topper neerzetten. Haar man had zo zijn twijfels wist ze me nog toe te voegen. 
Om half negen ben ik op mijn bed gaan liggen en toen de vier Spaande meiden en een Zuid-Afrikaanse meneer om tien uur het dortoir binnenkwamen werd ik wakker. Moet direct in slaap zijn gevallen. Tandjes gepoetst en lekker doorgeslapen tot zes uur vanmorgen. Meteen gaan ontbijten. Dan maak je de rest van het spul niet wakker en als zij in de ontbijtkamer verschijnen kan ik in alle rust mijn boeltje pakken. Iedereen blij zal ik maar zeggen. Cruz de Ferro ligt op drie kwartier gaans (steil bergop). Voor mij een hoogtepunt waar ik de hele tocht naar heb uitgekeken. Hier leg je al je intenties in de vorm van een steentje neer en schud je alle lasten van je af. Was erg emotioneel voor me. Ben op die plek een half uur gebleven. Alle bekende medepelgrims waren er. Iedereen kende nagenoeg ieders besognes en we hebben samen     de rozenkrans gebeden. Even een knuffel en toen in ganzenpas naar alweer een monument op de route. De ruïne van Manharin met de refugio van Thomas: een waardig ridder van de Malthezer orde. Ik heb een paar foto's gemaakt. Zijn gasten moeten trouwens in de open lucht slapen en van alcohol en wied is Thonas niet wars. Een Tempelier ( echte ridder) was op bezoek en hield voor ons nog een korte preek met een pelgrimszegen aan het eind. Daarna stapte hij in een gereedstaande taxi en verliet het strijdtoneel. Het landschap is werkelijk prachtig en ruw. De natuur laat zich hier met een onbeschrijfelijke ongereptheid zien als je wilt kijken natuurlijk. De tocht naar beneden was stevig zwaar, want op plekken erg steil op rotsachtige bodem. Struikelpartijen zijn niet uitgebleven. Niet bij het groepje pelgrims maar vooral kort meelopende toeristen. Ditmaal Canadezen die graag naar beneden renden! Door ons langzame en rustige lopen bergaf duurde de dag langer dan gewoonlijk. Maar ik zit nu in een nieuwe herberg met een badkamer op de slaapplek voor zes personen met vier bedden bezet. Die fietsvrienden op leeftijd uit het verre Japan. Ze zijn vanmorgen gestart met hun tocht en komen over drie dagen in Santiago. Daar stappen ze in de trein naar Lissabon en vliegen terug naar Japan. Ze hadden maar tien dagen vrij kunnen krijgen!