Najera 20 km (1846)

Najera 20 km (1846)
Gisteravond met mijn tafelgenote - Rose van 71 uit Vancouver (Canada) - na het eten om acht uur naar de HMis. Rosé maakt de tocht nu voor de tweede keer. Twee jaar geleden met haar echtgenoot. Deze is vlak de terugkeer overleden. Longkanker met uitzaaiingen naar rug. Tijdens hun tocht was er nog niets merkbaar maar plotselinge vermoeidheid was bij terugkeer indicatie voor een gedegen onderzoek. Tien maanden later was hij overleden. Hij is knallen rust ingeslapen en zijn ziekbed werd verzacht door de herinnering aan de camino. Als dank maakt ze de weg nogmaals. Kleine etappes en veelal alleen met haar herinnering. Haar oudste zoon is vlak na haar man eveneens overleden aan een overdosis. Ze kan het nauwelijks bevatten maar is tegelijkertijd blij dat haar man dat bespaard is. Ik word hier heel klein van temeer als ze mij tijdens de pelgrimszegen voor het altaar aan het einde van de mis bij de hand pakt. Vanmorgen samen nog even ontbeten. Ze had niet te best geslapen ... Om zes uur had ze haar boeltje al ingepakt en wilde me alleen nog gedag zeggen. Weg was ze. Wie weet tref ik haar nog.
Vannacht stond hier een stevig noodweer met donder en bliksem. Dat was onderweg goed te merken. De paden door de wijngaarden waren modderig en op plaatsen was het grind weggespoeld en soms hoog opgehoopt. Benenbrekers noem ik dergelijke stukken pad. Ze vereisen uiterste concentratie i.v.m. mijn O-benen. Een tweede keer mijn voetverzwikken wil ik hoe dan ook vermijden. Halverwege ligt de pas SAN Anton op 650 meter hoogte. Van meet af stijgt de weg gedurende 8 kilometer. Dat ga je na verloop van tijd  - twee uur omhoog lopen - merken: kuitenbijter zal ik maar zeggen. Gaat goed! Mijn buik heeft zich vannacht hersteld en dat is gelukkig te merken. In het dorpje Ventosa word ik door een moeder en haar zoon uit Amerika die ik de laatste week regelmatig ontmoet uitgenodigd aan hun tafeltje op een dorpsterras. We drinken thee. Morgen komen man en dochter hen drie dagen vergezellen. Wat een toeval als ik vertel van de komst van Clarie en Marion en Lion vandaag. Zoon schrijft artikelen voor een krant en vraagt me wat ik van de Griekse kwestie vind. Griekse kwestie? Ik hoor dat Europa gelukkig weer de Grieken de hand reikt. Ben blij voor de Grieken. Ik heb geen idee of dit in de tweede kamer al is besproken maar ik weet zeker dat de SP voor heeft gestemd. Ze hebben steeds gezegd dat de huidige Griekse regering hun volle sympThie heeft. Wilders zal beslist een kulnummer hebben afgegeven: holle vaten! De weldenkende liberaal-sociaal coalitie heeft het gelijk aan hun zijde, maar nogmaals ik heb werkelijk geen idee. Dat bespreek ik zo met mijn Amerikaanse verslaggever en zijn moeder. Ik geloof niet dat mijn mening tot een diepgravend artikel zal leiden voor welke krant dan ook!
Verderop passeer ik de Poyo Roldan. Onze kloeke ridder Roeland heeft hier volgens de legende twee dagen en nachten strijd geleverd in zijn eentje tegen de Syrische reus Ferragut en uiteraard gewonnen. Na een dergelijke geruststellende legende wandel je toch opgelucht Najera binnen.