Slot

Terug in Gronsveld alweer bijna een maand. De reis zaterdag de 26ste per vliegtuig was kort: loop ik drie maanden en ben je in drie uur terug in Nederland! De reis verloopt in een roes. De dag ervoor struinen we nog door Santiago en nemen uitvoerig de tijd voor een bezoek aan de kathedraal. Uurtje gesproken met Jacobus nadat ik hem omhelsd had en vijf minuutjes geknuffeld. Hij is ruim vijftig jaar vrijwel dagelijks in mijn hoofd geweest. oM zes uur zaten we weer in de kathedraal om vooral niets te missen van de dienst die om half acht begon. Om zeven uur begon de zuster met ons de gezangen te oefenen: omnes gentes alleluja. Hetzelfde als in Vezelay: diep ontroerd. Het wierookvat voor de tweede keer en toen was het echt over.

De volgende morgen in alle vroegte naar de eerste bus naar het vliegveld. Het busstation ligt vol zwervers of wellicht beter: mensen met een zware psychische aandoening. Soms te dronken om nog te kunnen staan of zitten. Soms hardop steeds maar weer hetzelfde roepen naar de mensen om hen heen. Iedereen kijkt weg! Voel me een beetje schuldig. Dan de bus en het vliegveld en de vertrekhal en geleidelijk wordt alles onpersoonlijk om je heen. Als ik in Schipholsta kan ik mijn oren niet geloven. ik versta alles wat de mensen zeggen! Dan staan Joost en Bregje voor ons! God wat een tijd en blijheid dat ik ze weer kan vasthouden. Na de lunch bij Joost in de auto en meteen door naar  Gronsveld naar de kleinkindjes en de schoonkinderen. Heerlijk! Nina maakt een voortreffelijke mosselmaaltijd en om elf uur kieper in mijn vertrouwde bed in.

Zondag stroomt na de middag het huis vol. Onmogelijk niet te melden dat het boek dat  Jan en Ingrid me aanreiken med diep raakt. Mijn broek moet ik vasthouden anders valt hij uit! Veel familie en vrienden en dan is daar de Koninklijke Harmonie. Of ik mee mee naar het Gemeenschapshuis om daar de opbrengst van de sponsoring te vernemen. Het dorp is werkelijk uitgelopen. Het Gemeesnchapshuis is afgeladen vol! Dit overrompeld me en is erg emotioneel. Blijkt dat de sponsoring een goede zesduizend euro heeft opgebracht. Bijna tweeeneenhalveeuro voor iedere kilometer die ik gestapt heb! Om half tien hou ik het voor gezien: doodop.

Nu de draad weer oppakken en dagelijks drie of vier uurtjes blijven lopen. Is nu vier weken later nog steeds onwezenlijk. En een mooie wandeling die ten einde is en het begin van een gepensioneerd leven.

Hier eindigt mijn blog met het gedicht van de huiskamer in Santiago:

Vanaf hier zal ik terugkeren naar het gewone leven van alle dag. 

Niet gewoon meer na al wat ik ervaren heb en als rijkdom opgeslagen in de weg die ik zelf ben.