Reliegos 31 km (2112)

Reliegos 31 km (2112)
Vanmorgen werd om zes uur reveille gegeven. In verband met een kleine verbouwing werden de pelgrims dringend verzocht het oude Cluny-klooster te verlaten voor uiterlijk zeven uur. Was nog heerlijk aan het dutten. Blijkt het ook nog te regenen en is het daardoor stikdonker. Het plan was om 19 km te lopen vandaag. Blijkt op de beoogde eindbestemming - El Burgo Ranero - pas om drie uur de refugio open te stellen. Ik was er al om elf uur. Dus besloten om door te lopen naar het eerstvolgende plaatsje: Reliegos. Daartussen was helemaal niets. Wel een eindeloze lange weg. Ik zet zometeen een paar foto's op de blog. 
Overigens lopen hier twee routes. Een volgt de oude Romeinse weg: via Trajana. De andere is de Le Camino real Frances: de weg die ik steeds volg, want de cultureel-historische pelgrimsweg. 
De grote leegte om je heen, die overigens prachtig van kleur is met alle tinten van geel, bruin, grijs en groen omzoomd, is een oefening in nederigheid en dwingt me terug te gaan naar mijn eigen ik. Een soort meditatie door het loopritme en de cadans van mijn bewegingen met mijn wandelstokken en mijn voetstappen. Werkt voor me reinigend: als een verstilt moment. Tijdens mijn werk in Maastricht mocht ik met regelmaat in de Slevrouwe gaan zitten. Even tijd voor mezelf. Deed me goed. Zo voelde vandaag de Meseta. Als dat geen cado is! 
In de verte duikt alweer een bergketen op. Volgende week staan nog twee bergetappes op het programma. Eentje voert naar Cruz de Ferro op 1520 meter en de tweede gaat naar Ocebreiro op 1400 meter. De laatste vraagt een hoogte te overwinnen in vijf kilometer vAn duizend meter. De tocht over de Pyreneen maar dan tweemaal. Het venijn zit als steeds in de staart maar dan volgt het zoet. Al was het maar in her feit dat Clarie me de laatste week vergezeld en we na Santiago doorlopen naar Finistere. Letterlijk: het einde van de wereld, zoals men in vroeger tijden (voor Columbus) dacht. Voordat het zover is vinden er thuis nog twee belangrijke gebeurtenissen plaats. Natuurlijk het familieweekend van de Weling-familie in Epen. Zal jullie missen! 
En het gekende Parkfeest: klokke Roeland. De roots liggen op deze route. Ik zette al een foto van de Fontaine Roland door. Als het goed is wordt morgen overdag de totale inrichting van het park door vele vrijwilligers te hand genomen, terwijl een groot aantal mensen deze week de infrastructuur voor hun rekening hebben genomen! Chapeau en diepe buiging voor ieder! 
Ben nu in een Albergue Ada. Genoemd naar de dochter Ada die getekend is met het syndroom van Down. Een schat! Na aankomst natuurlijk na de douche meteen de dagelijkse was gedaan en uurtje geslapen. De Albergue heeft slechts twaalf slaapplekken en zit helemaal vol. Pedro, Maite en Ada zijn hier drie jaar geleden komen wonen. De inrichting is nieuw en smaakvol. Even niet in de grote slaapzalen zoals gisteren en een beetje privacy. Doet me goed.
Uit de keuken komen de eerste lekkere geuren. Het hele spul gaat mee aan tafel om zeven uur. Hopelijk wordt het niet later. Ik kan soms tegen die tijd het meubilair opeten van de honger en al helemaal tegen achten!